تظاهر...

تا حالا شده همه چی خوب باشه هیچ مشکلی نداشته باشی. اما بخوای زندگیتو بالا بیاری

میخوام دو روز تنها باشم

فقط هیچ کس نباشه.

میخوام برم

از اینی که هستم بکنم

نمیخوام کسیو ببینم

نمیخوام با کسی حرف بزنم اما مجبورم.

مجبورم باشم. مجبورم زن باشم .مجبورم مامان باشم.

مجبورم وانمود کنم دختر خوبی برای خونوادمم. مجبور عاقلانه رفتار کنم.

برم . کجا برم. پسرم. خونوادم . همسرم.

نمیدونم چرا گفتم.

چرا خواستم بعد 12 سال طوری حرف بزنم انگار که خیلی بدبختم...

انگار نه انگار که عاشق شدم.4 سال صبر کردم.5 سال زندگی کردم.ب میل خودم بچه دار شدم.

اگه از دید بقیه نگاه کنم هیچی کم نیست. اما خودم میفهمم راضی نیستم.

خوبیش اینه که میشناسیم اما نمیشناسی. هستی اما نیستی. میشه همه چیو بهت گفت بدون ترس از قضاوت.

ارزومه دو روز بخوابم.فقط برای غذا پاشم اما نمیتونم .چون مسیولم... حداقل نسبت ب پسرم.

بعضی وقتا دلم میخواد مریض شم که نتونم پاشم.

خسته شدم از تظاهر...